Pilsko po raz czwarty

Od wielu lat początek mojego fotograficznego roku przypada lutym. Wszytko za sprawą corocznego zimowego pleneru organizowanego przez Okręg Śląski Związku Polskich Fotografów Przyrody. Celem pleneru, oprócz oczywiście fotografowania, jest promocja górskiej części województwa śląskiego. Od 2012 roku miałem okazję uczestniczyć w plenerach na Rysiance (2014), Skrzycznem (2018) oraz trzy razy na Pilsku (2012, 2015, 2017). A zatem w tym roku Pilsko odwiedziłem już po raz czwarty. Niektórym z Was zapewne ciśnie się na usta pytanie „ale po co jeździć w jedno miejsce aż tyle razy i to o tej samej porze roku?”. Powody są przynajmniej dwa. Po pierwsze towarzystwo plenerowe jest zawsze wyśmienite – tam czuję, że jestem wśród swoich. Niektóre osoby widzę raz w roku, a rozmawiamy jakbyśmy widzieli się wczoraj. Zauważyłem, że poczucie przynależności do grupy ludzi o takich samych zainteresowaniach to jest coś, czego bardzo potrzebuję (i realizuję). I żadne facebooki czy instagramy nie zastąpią spotkania z drugim człowiekiem. Towarzystwo to jedno, ale drugi powód jest niemniej ważny. Otóż za każdym razem Pilsko odsłaniało przede mną trochę inny obraz siebie i otoczenia, dzięki czemu mam poczucie, że każdy plener był dla mnie owocny i pozwolił dostrzec nowe kadry. Tegoroczny także.

Jak to było tym razem…

Organizacyjnie plenery na Pilsku są niemal identyczne. Przyjazd do Korbielowa we czwartek, wjazd ratrakiem na Halę Miziową, zameldowanie w schronisku i ustalenie planu fotograficznego na kolejne kilka dni na bazie aktualnej prognozy pogody. Na każdym plenerze do tej pory pierwszy wschód słońca oglądaliśmy ze szczytu Pilska. W tym roku prognoza nie dawała żadnych szans na widoki. Góra spowita była w chmurach, z których sypał śnieg. Można było spokojnie pospać. Po śniadaniu, część uczestników postanowiła się ruszyć w poszukiwaniu kadrów. W końcu mgła i śnieg też mogą zrobić fajny klimat do zdjęć. Wybrałem się więc do lasu, a ściślej mówiąc na nieodległą polanę w poszukiwaniu ciekawych ujęć. A wyglądało to tak…

Antarktyczne zmagania

Tym, co oprócz fotografowania najczęściej robię w warunkach plenerowych to sprawdzanie prognozy pogody. A ta wywoływała spory optymizm. Chmury miały wczesnym popołudniem odpłynąć na południowy zachód, więc szanse na kolorowe widoki ze szczytu Pilska były duże. Pojawiły się także gorsze wieści. Bardzo silny wiatr, który przepędził chmury, przyniósł także niską temperaturę. Kiedy dotarłem na szczyt tego popołudnia, doświadczyłem prawdziwej, srogiej zimy. Fotografowanie było dużym wyzwaniem. Wszyscy zmagali się z wiatrem targającym statywami, smagającym twarze i zamrażającym palce u rąk i stóp. Nie dało się tego długo wytrzymać i gdy straciłem czucie w policzkach i palcach prawej dłoni, postanowiłem szybkim krokiem wracać do schroniska. Trudne warunki często oznaczają ciekawe zdjęcia. Nie inaczej było i tym razem.

Plenerowa sobota

Po powrocie do schroniska i ogrzaniu się, można było zaplanować co dalej. Kolejny świt miał być przeciwieństwem tego pierwszego – bezchmurny, zimny i wietrzny. Nie tylko ja byłem w rozterce – iść czy nie iść, wstać czy nie wstać? Dyskusje i narady trwały do późnego wieczora. Jako, że bezchmurne niebo o świcie nie wygląda zbyt ciekawie, ostatecznie zdecydowałem pospać dłużej. Kilka osób poszło, ale zdjęcia i ich relacje o temperaturze panującej na szczycie utwierdziły mnie w przekonaniu o słuszności mojej decyzji co do zostania w schronisku. Był to jednak bardzo aktywny dzień. Po śniadaniu wybrałem się na godzinkę do lasu w poszukiwaniu tematów do makrofotografii.

Do zachodu słońca podejście drugie

Po południu, wraz z większą grupą uczestników pleneru, wybraliśmy się ponownie na szczyt Pilska, żeby fotografować zachód słońca. Temperatura nadal była niska, ale wiatr zelżał, dlatego fotografowanie szło znacznie przyjemniej. Na niebie przewijały się pasy wysokich chmur, które wraz z zachodem słońca przybierały różne odcienie.

Pod gwiazdami

Powrót do schroniska nie oznaczał dla mnie końca zdjęć. Jeszcze przed przyjazdem na Pilsko zaplanowałem, że porobię zdjęcia nocne. Najlepszym momentem na nie był właśnie ostatni wieczór pleneru, a jako miejsce wybrałem znaną mi już nieodległą polanę. W teren wybrał się ze mną kolega Maciek, który również chciał popróbować sił w fotografowaniu gwiazd. Już kilka lat wcześniej dokładnie w tym samym miejscu robiłem zdjęcia nocne. Wtedy jednak miałem inny aparat, a i ten obecnie używany należałoby sprawdzić jak sobie radzi z takim typem fotografii. No i sprawdziłem.

Czas powrotu

Po zdjęciach rozgwieżdżonego nieba czekała mnie krótka noc, bo następnego dnia ratrak miał nas zacząć zwozić od godziny 6.00 rano. Wszystko odbyło się zgodnie z planem i po licznych pożegnaniach ruszyliśmy w drogę powrotną do domu. Pewnie znów zobaczymy się za rok, a z niektórymi wcześniej. Jedno jest pewne – na kolejny zimowy plener Okręgu Śląskiego też pojadę (o ile się odbędzie i o ile zostanę zaproszony 😉 )!